Hieronder onverkort haar herinneringen.

Erik van Dort,

20 juli 2011

Beste Erik van Dort en redactie,

Tijdens het rondkijken op het internet vond ik opeens een aantal berichten betreffende HBR en ook dat er gewerkt is om de historie van de club vast te leggen. Ik ben Pam Minnigh, en met mijn vader Hans Minnigh, een van de oprichters van de club (zie krantenartikelen), en mijn zus Karin Minnigh, hebben wij alle eerste jaren met onze teamgenoten meebeleefd en hebben er vooral deel vanuit gemaakt. De eerste jaren met balletjes spelen in de speeltuin, het grasveld bij de dokter en in de veiling gecoacht door allemaal senioren net als mijn vader, die vroeger ook actief hockey hadden gespeeld. Later, toen het eerste bestuur na veel duwen en trekken toestemming kreeg om met Rotterdam mee te spelen, waren we ook allemaal van de partij, jeugd en senioren teams. Het eerste clubhuis kregen we cadeau maar alleen het skelet en de vele leden incl. mijn vader, mijn zus en ik, maar ook vele anderen zaten vele zaterdagen op het Hoge Land, en soms op het dak om alles vast te spijkeren. Mijn moeder, mevrouw Berthe Minnigh-Brouwer, fysiotherapeut in Berkel en Rodenrijs, heeft ons hele weekenden gedurende vele jaren in het herfst en lente seizoen bijna niet gezien.

Het eerste grasveld was een aardig knollenveld, maar we hadden er veel plezier vooral omdat op zaterdag en zondag eigenlijk alle families en leden aanwezig waren. De jeugd werd getraind door de senioren op zaterdag, en de diverse teams incl. de D'tjes deden al snel mee in de gewone competitie. Een aantal van mijn vriendinnen, Annette en Mariette van der Kolk kwamen zelfs uit Stompwijk met de motor om mee te trainen en te spelen in de competitie.
Later deed ook mijn jongste zusje, Bertien Minnigh, mee met de d'tjes. We verloren veel, maar in latere jaren werden we steeds beter en kwamen er ook meer teams. Erik Bakx was toen ook van de partij en reed ons vaak in zijn Alfa Romeo naar de uitwedstrijden.

Cursussen om scheidsrechter te worden werden ook gedaan in kleine groep met bevriende gediplomeerde/bondsscheidsrechter. Onder andere Han Lichteringen, mijn vader en nog enkele anderen geoefende in de avonduren, en uiteindelijk hebben dit allemaal gehaald omdat er anders geen toestemming zou komen voor een officiële club. Niemand had dit diploma voorheen, want het waren vooral mensen die graag een balletje sloegen, graag dit met hun kinderen deden en het gewoon leuk vonden om actief te zijn en om een club op te zetten. Nadat we eindelijk een eerste eigen grasveld kregen van de gemeente, en we in de competitie gingen meedoen, ging alles heel snel, en ook de besturen wisselden elkaar af. Mijn vader heeft toen nog wel als voorzitter, het mallemolen toernooi georganiseerd, omdat hij het liedje van Rob de Nijs zo aardig vond en een beetje gek. Maar hij was graag betrokken met het uitwerken van ideeën en het opzetten van activiteiten, en als die vervolgens gingen lopen zocht hij andere uitdagingen op. De muziekschool in Berkel heeft hij indertijd ook met een aantal mensen op dezelfde manier opgezet.

Omdat we allemaal in 1980 zijn verhuisd naar het oosten van het land, Eefde in Gelderland, en ik in dat jaar naar de Universiteit van Wageningen ging, zijn we allemaal een beetje het contact met HBR kwijt geraakt. Mijn vader is in 1993 overleden net nadat hij met pensioen was gegaan. Ikzelf ben na mijn studie in het buitenland gegaan en werk nog steeds aan ontwikkelingsprojecten, vooral in Indonesia.

Ik weet zeker dat er een heleboel jeugdvrienden, die nu rond de 50 zijn, het leuk zouden vinden om nog eens in Berkel te komen, dus als er een keer een gelegenheid is dan horen wij dat graag. Andere informatie kan ik verstrekken, en beeldmateriaal zou ik kunnen opzoeken als ik weer in Nederland ben met verlof. Laat maar weten hoe het gaat, en groeten aan Erik Bakx,

Met vriendelijke groeten,
Pam Minnigh