Hens Kolff meer dan 30 jaar in touw voor HBR

Persoonlijk leerde ik Hens kennen in een hele andere context dan HBR.

Ik was een jonge dienstplichtig vaandrig bij de Koninklijke Landmacht, Afd. Organisatie- en Informatiebeleid in Den Haag en Hens was Hoofd Automatisering bij de KL. Dat zijn afdelingen die vaker een moeizame relatie met elkaar hebben. Bovendien was mijn baas een militair en Hens burgerambtenaar (hoewel zeer enthousiast reserve officier) en ook dat gaat niet vanzelf goed. Ik leerde van mijn baas dan ook om Hens als “de vijand” te zien, of op zijn minst toch als “niet te vertrouwen” te beschouwen.

Van hockey had ik nog minder benul dan vandaag de dag (ja, dat is mogelijk). Maar mijn goede studievriend Job Kok zat in het bestuur van HBR als secretaris, onder de bezielende leiding van voorzitter Ada Kolff. We spreken 1985. HBR was druk bezig om uit een diep dal te klimmen. Eind zeventiger jaren was de club in een leden dip geraakt, en werd overwogen om de club op te heffen. De club zat in een wankele, ijskoude, niet af te sluiten bouwkeet en er werd gespeeld op een hobbelig grasveld, waar maar al te vaak de plassen op bleven staan. Het bestuur wilde graag de vlucht vooruit maken. Maar in de gevestigde politieke kringen van het tuindersdorp Berkel hadden ze niet zo bar veel op met nieuwlichterij-achtige sporten die vooral door “import” werden gespeeld zoals tennis en hockey.

Een nieuw clubhuis en een kunstgrasveld waren dan ook erg ambitieuze plannen. En in die tijd was er zeker geen vrijwilligersleger zoals wij dat nu kennen. Ada die al langer actief was in de club maakte Hens warm voor het goede doel. Hens zette zijn schouders onder het maken van een plan, de bestuurlijke lobby en de financiering via  Stichting STEK ( Stichting Exploitatie Kunstgrasveld). Hens deed dat op zijn manier. Eigenzinnig, vastberaden en licht geheimzinnig. Maar het werkte wel en zo kreeg HBR in 1988, vooral dankzij Hens zijn eerste kunstgrasveld.

Hens zou zich in de jaren daarna nog heel lang inzetten voor de accommodatie o.a. via de samenwerking van clubs Verenigde Hoge Landers, die 10 jaar met de gemeente zou strijden voor ons huidige clubhuis en haar drie velden. In dat kader werd Hens, nadat hij eerst in 1988  tot Lid van Verdienste was benoemd,  in 2005 erelid.

Hens was bijzonder actief als scheidsrechter en in de arbitrage commissie. Zelf speelde hij ook vele jaren bij  de Veteranen. Op een gegeven moment begon het Bourgondische leven letterlijk in de weg te zitten bij het al te actief hockeyen. Er gaan geruchten dat het afschaffen van de buitenspelregel speciaal voor Hens werd doorgevoerd. Vanaf dat moment kon hij zich heerlijk posteren bij de vijandelijke keeper, een gezellig praatje maken en op het juiste moment in de weg staan alsmede zijn extra lange stick uitsteken om vanuit stand een tip-in te proberen. Zo heeft hij het tot eind negentiger jaren kunnen uithouden, voordat hij zich volledig wijdde aan zijn andere hobby “de derde helft”.

Als oud hoofd automatisering was Hens ook de logische keuze om de eerste website van HBR in ongeveer 2003 te maken samen met Joost van der Waa.

Zo vond Hens altijd iets om voor de club te doen. Op de ALV’s was hij altijd goed voorbereid aanwezig. Hij genoot van zijn rol als luis in de pels en heeft menig bestuurslid doen zuchten. De laatste jaren werd Hens milder en genoot hij nog meer van de gezelligheid en een drankje met de vele mensen die hij kende. De recente ALV over een waterveld wilde hij niet missen. Ik vroeg hem nog bij het begin van de vergadering of hij nog lastige vragen ging stellen. Hij toverde van ver nog even die olijke blik te voorschijn en genoot duidelijk nog even van goede herinneringen aan zijn vroegere spielerei.

Hens is op een respectabele leeftijd rustig ingeslapen. Hij laat ons achter met talrijke, speciale herinneringen.

Erik van Dort

Clubhistorie Overzicht