1983-1984 Een nieuw clubhuis - herinneringen van vrijwilligers Max en Marjan Kool
HBR zit inmiddels in het derde clubhuis. Een grote bloeiende vereniging, niet meer weg te denken uit Lansingerland. Maar het begon natuurlijk heel klein en met veel onzekerheid of de vereniging levensvatbaar was en of het mogelijk zou zijn om de hockeyers een fatsoenlijk onderdak te bieden. Ik sprak met Max en Marjan Kool, actieve vrijwilligers van (bijna) het eerste uur. Ook over hun 5 zonen en schoondochter die bij HBR speelden, een traditie die zich daarna nog, op een iets bescheidener schaal, in een volgende generatie heeft herhaald. HBR als familieclub ten voeten uit!
De aanleiding voor dit artikel was een attente brief van Max Kool gericht aan Mariette Westerwoudt en Erik van Dort om hen te feliciteren met de benoeming tot Lid van Verdienste in december 2022. Max schreef daarbij: “dat mag je collegiaal opvatten want dat overkwam mij veertig jaar geleden ook eens!”
Hij gaf direct al een beetje inzicht in een stukje historie dat ik al wat langer op mijn lijstje had staan als ‘nog uit te zoeken’. Max Kool schreef over “het realiseren van een nieuw clubhuis in eigen beheer gerealiseerd met 70 vrijwilligers binnen een budget van 100.000 gulden”. Het betrof de afbouw van een bij aannemer Hermes en Roepman aanbesteed casco voor een mats prijs. Mogelijk dat hier hielp dat Kool in het dagelijks leven directeur bij Eurowoningen was. Een firma die nogal wat woningen neerzette in Berkel in de jaren zeventig. Over de financiering schrijft Kool: “bijeen gebedeld en door uitgifte van renteloze obligaties". Deze konden gekocht worden of verdiend worden met vele uren werk aan het clubhuis door vrijwilligers. In de illustraties hebben we zowel een afbeelding van deze obligaties als van de nog jaren lopende geleidelijke uitkoop. Overigens was extra mooi dat veel mensen die obligatie nooit hebben verzilverd en dus hun bijdrage uiteindelijk tot een gift maakten.
Kool roemt de motivatie van de Berkelse vrijwilligers, en zag een gouden toekomst voor de vereniging met dit enorme potentieel. Zoals je vaak ziet bij een familieclub waren alle gezinsleden in meer of mindere mate wel betrokken bij het clubleven. Moeder Marjan runde de kantine van het clubhuis en haalde daarvoor een horeca diploma. Je had minimaal één persoon nodig met zo'n diploma om een clubhuis te mogen exploiteren. Zoon Maarten haalde die ook maar even om bij te kunnen springen. Alle 5 de zonen hebben op enig moment in Heren 1 gespeeld. In 1983/1984 toen het nieuwe clubhuis geopend werd, speelden Frits, Bart en Jaap Kool samen in Heren 1. Het toenmalige regioblad De Schakel besteedde er nog een artikel aan. Uiteraard maakten de zonen ook veel uren bij de afbouw van het clubhuis.
Bij het feestelijke begin van de bouw waren ook de wethouder en de burgemeester aanwezig. De wethouder tekende spontaan namens de Gemeente in voor een renteloze obligatie. Dat kwam haar overigens later nog wel op kritische vragen van de gemeenteraad te staan! De wethouder hanteerde de schep en Marjan Kool en Ada Kolf lieten zich nog fotograferen in de kraan die was aangerukt. Zie vooral even de foto's hiervan bij dit artikel.
Er was veel goede wil, maar niet altijd hielden de vaardigheden gelijke tred. Dus ging er ook veel mis. Afgeschilderde deuren die barstenvol druipers zaten bijvoorbeeld. Gelukkig werd er een ex-schilder gevonden die de vereniging wel wilde matsen. Waarna hij alle deuren opnieuw schilderde. Of de met veel moeite gelegde plavuizen vloer die bij de eerste vorst openbarstte omdat de voegen niet vochtwerend waren. Ook dat moest dus opnieuw!
Uiteindelijk was er toch nog wel een redelijk tekort, wat tenslotte staande een ALV met een zeer royaal gebaar werd aangevuld door de heer Carlo Grillo, vader van een jeugdspeelster. Hij werd later, gelijktijdig met Max Kool benoemd tot Lid van Verdienste.
Op zaterdag 24 november 1984 werd het nieuwe “klubhuis” van HBR geopend. In de serie illustraties een mooi verhaal hierover uit het toenmalige huis-aan-huis blad De Schakel.
De vereniging zou doorgroeien en behoefte krijgen aan meer ruimte. Er werd later een zeecontainer naast het clubgebouw geplaatst om de materialen in op te bergen. Later verscheen er aan de andere kant van het clubhuis nog één. In 1993 verscheen een plan om het clubhuis te verdubbelen. Acties om dit mogelijk te maken werden opgezet, waaronder een loterij waarbij zelfs een auto te winnen zou zijn! Die acties leverden niet het gewenste resultaat op. En daardoor deed het 2e clubgebouw zo’n 20 jaar dienst, voordat mede dankzij de VINEX woningbouw met geld van de gemeente een veel groter clubhuis neergezet kon worden dat we nu nog steeds gebruiken.
Erik van Dort